Ferie, ale tylko w nazwie

Nie mam wolnego. Siedzę nad książką o szkole. Jest prawie gotowa, ale ile to zajęło mi czasu… Poezja…

W środę była terapia.

Stało się coś dziwnego, o czym tylko czytałam w różnych terapeutycznych opowieściach.

Opowiadałam o tym, co dzieje się ostatnio. Tak na odczepnego. Przedstawiałam kolejne historie a później okazało się, że jednak w tym szaleństwie była metoda, ukryty podświadomie cel.
Wszystkie miały wspólny mianownik – strach z dzieciństwa.
- Ok – powiedziałam do niego z przekąsem – ok, cofam się do dzieciństwa, do czasu kiedy nikt mnie nie chciał, kiedy się bałam, chowałam w ciemnym pokoju i tam czułam się bezpiecznie. Wiem… Kurwa… To wszystko jest śmieszne – wycedziłam z głupawym uśmiechem, chociaż wcale śmieszne nie było i coś w środku mnie krzyczało, żebym mówiła dalej.
Uśmiech na twarzy a w oczach łzy…
I nagle znalazłam się w tym ciemnym pokoju. I usłyszał jego głos:
- Tak, kiedy miałaś trzy latka…
Nie zaprzeczyłam, bo może rzeczywiście to było, kiedy miałam trzy lata.
- Ta dziewczynka jest przerażona… – mówiłam płacząc – Ja jestem przerażona – poprawiłam – nie mogę pozbyć się tego strachu… Chciałabym wyjść z tego ciemnego pokoju…
To było przerażające. Spotkać siebie sprzed lat. Skonfrontować się z tym strachem. Niemal go dotknąć… Groteska tej sytuacji była podsycana przeze mnie dorosłą, dojrzałą i patrzącą na to zimnym i krytycznym wzrokiem. I ta myśl, że robię z siebie idiotkę, psycholkę, że to wstyd…
I ten głos małej dziewczynki-mnie, że dobrze, że jej/siebie dotykam, że patrzę na nią/siebie i jej/sobie współczuję, że nareszcie jej/siebie słucham… Kurwa, to jest kosmos…

Pisze to i trzęsą mi się ręce. Jest mi zimno. To jest dla mnie bardzo wstrząsające.

I zrobiłam to z przekory, na złość, żeby obśmiać całą sytuację, która wtedy zaistniała.

A znalazłam siebie